«Τυραννόσαυροι Rex» για γερά στομάχια με...

αφοδεύσεις επί σκηνής και σερβίρισμα κοπράνων

- Σοκ από τις άγριες σκηνές βίας και σ εξ μεταξύ των συντελεστών του έργου

«Ολα για την τέχνη!» Αυτό το μότο ακολουθεί διά βίου τους περισσότερους ανθρώπους του θεάτρου, ηθοποιούς και σκηνοθέτες.

Ωστόσο, κάποιες φορές στην προσπάθειά τους να ξεχωρίσουν και να συζητηθούν είτε θετικά είτε αρνητικά ορισμένοι υπερβαίνουν τα όρια! Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί η παράσταση «Τυραννόσαυροι Rex» με την υπογραφή της Λένας Κιτσοπούλου και τις «ευλογίες» του Υπ. Πολιτισμού, που ανεβαίνει στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, στο Rex, και μεταξύ των μελών του θιάσου φιγουράρει και το όνομα της Ηρώς Μπέζου, κόρης του μεγάλου θεατράνθρωπου Γιάννη Μπέζου και της Ναταλίας Τσαλίκη.

Σε αυτήν οι θεατές έρχονται αντιμέτωποι με ένα θέαμα που θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί αποκρουστικό! Ο λόγος; Οι ηθοποιοί υποκρίνονται ότι αφοδεύουν επί σκηνής και εν συνεχεία σερβίρουν (!) κιόλας τα... αποτελέσματα της εντερικής λειτουργίας τους σε πιάτα και τα τρώνε! Μία βρώσιμη ουσία δίνει την εμετικά ρεαλιστική απεικόνιση των κοπράνων, κάνοντας τη σκηνή κατάλληλη μόνο για τους έχοντες «γερό στομάχι!»

Η παράσταση περιγράφεται ως σουρεαλιστική και ουσιαστικά αποτελεί μονόλογο, που όμως γίνεται συχνά ακατάληπτος, ενώ οι τελευταίες σκηνές είναι σοκαριστικές. Η υπόθεση λαμβάνει χώρα σε μια σχολή μπαλέτου όπου οι συμμετέχοντες προπονούνται για μία θέση στα Μπολσόι. Στο φόντο της σκηνής υπάρχει μία πόρτα τουαλέτας που παραμένει στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης ανοιχτή, με τη λεκάνη σε πρώτο πλάνο! Ο πρωταγωνιστής Γιάννης Κοτσιφάς έχει τον ρόλο του δασκάλου, ενώ διαδραματίζεται και μια σκηνή βίας και σ εξ μεταξύ του ίδιου και της Ηρώς Μπέζου. Μάλιστα, η έντονη χυδαιολογία στα κείμενα προετοιμάζει εξαρχής το κοινό για την αγριότητα όσων ακολουθούν!

Στο τελευταίο μισάωρο της παράστασης οι ηθοποιοί αρχίζουν να σφίγγονται ηχηρά, ενώ μένουν σιωπηλοί στην προσπάθειά τους να μετακινήσουν κάποια αντικείμενα. Η πόρτα της τουαλέτας ανοίγει ανά λίγα λεπτά κι ένας ηθοποιός κάθε φορά εμφανίζεται καθισμένος στη λεκάνη και υποκρίνεται πως κάνει την ανάγκη του.

Αμέσως μετά ο πρωταγωνιστής σηκώνει τη λεκάνη και την τοποθετεί δίπλα στο τραπέζι. Παίρνει μία κουτάλα και σερβίρει στα πιάτα μία καφέ, πανομοιότυπη με κόπρανα ουσία. Η αηδία κορυφώνεται, όταν κάθονται όλοι μαζί και τρώνε, ενώ ένας ένας σηκώνονται και φεύγουν από το τραπέζι έχοντας -υποτίθεται- τάση για εμετό. Τα φώτα σβήνουν και τότε εμφανίζεται η δημιουργός και σκηνοθέτρια Λένα Κιτσοπούλου, η οποία παίζει κιόλας στο έργο.

Η λεκάνη

Κρατώντας ένα πλαστικό μπουκάλι με κόκκινο υγρό και μία νάιλον σακούλα εξηγεί στους θεατές ότι «το θεατρικό σκ ατό δεν διαφέρει από το ανθρώπινο σκ ατό»! «Εδώ (σ.σ.: δείχνοντας τη λεκάνη) έχει δημιουργηθεί ένα μείγμα ανθρώπινου σκ ατού και τσιρ λιού» λέει χαρακτηριστικά. Εν συνεχεία κάθεται, μιλάει για τέχνη και απογυμνώνει για λίγο το αριστερό στήθος της. Κατόπιν στρέφει επάνω της ένα ψεύτικο μαχαίρι, περιλούζει την κοιλιά και το κεφάλι της με το κόκκινο υγρό (σ.σ.: ψεύτικο αίμα) και βγάζει από τη σακούλα έναν πλαστικό εγκέφαλο, που υποτίθεται ότι αφαιρεί από το κρανίο της. Στο τέλος τηλεφωνεί στο 166 και ρωτάει: «Μπορείτε να έρθετε να με πάρετε γιατί έχασα το μυαλό μου;» Το ίδιο κι εμείς ως θεατές αυτού του καλλιτεχνικού εκτρώματος.

πηγη