Καλώ τη Μοναξιά.

Απαντά ο τηλεφωνητής.

Καλώ τη Μοναξιά.

Τέσσερεις τοίχοι με αγκαλιάζουν προστατευτικά.

Καλώ τη Μοναξιά .

Μεγαλώνει η συντροφιά μου.

Εγώ και αυτή.

Λιγόστεψαν οι άνθρωποι;

Όχι ,στένεψα το κελί του μυαλού μου,

ν ανοίγω την πόρτα στους λιγοστούς .

Να ελευθερώνω την ψυχή μου σε ελάχιστους.

ΑνδρονίκηΑτζέμογλου

Σ έναν κόσμο απέραντο,γεμάτο από μια λαοθάλασσα ανθρώπων,είμαστε τελικά Εμείς και η Ψυχή μας.Μέσα στο κονσερβοκούτι του κόσμου,είμαστε σαρδέλες δίπλα, δίπλα ως σώματα,αλλά οι περισσότεροι,χωρίς Ψυχή.

<Σαν σώμα ο καθένας είναι μόνος του ,σαν Ψυχή ποτέ>

Ηerman Hesse

H Ψυχή είναι πάντα ο Μονόδρομος μας. Η Αφετηρία και η Άφιξή μας.ΑνδρονίκηΑτζέμογλου

Στις μεγαλοπόλεις χωρίς καρδιά και εκγκλωβισμένες στο άφθονο τσιμέντο τους,θαβώμαστε μέσα σε πολυκατοικίες κουτιά.Στον ανελκυστήρα του μυαλού μας, έλκουμε μόνο βάρη , καθημερινά ,επίκαιρα,άλυτα.

Από το σπίτι στη δουλειά και από τη δουλειά στο σπίτι προγραμματιζόμαστε ,για την εκτέλεση εντολών εντός και εκτός,μηχανοποιούμαστε.Οι κινήσεις μας μηχανικές.

Έπειτα, το κλειδί μπαίνει στην εξώπορτα και ανοίγουμε το κελί της προσωπικής μας φυλακής .Η τηλεόραση, ο καλύτερος σύντροφός μας. Γινόμαστε παθητικοί θεατές,ακροατές και δέκτες . Ο υπολογιστής και ο εικονικός του κόσμος μας δυναστεύουν. Δείχνουν τα πάντα, από το πρίσμα μιας φανταστικής ζωής .Μας πλασάρεται το ιδεατό .

Κυνηγούμε τις εύκολες σχέσεις,το εύκολο χρήμα,γενικά ότι είναι εύκολο και μας προβληματίζει λιγότερο ,εάν και πολλές φορές ο προβληματισμός και το ίδιο το πρόβλημα, είναι η μόνη απόδειξη πως είμαστε ενεργοί ,ζωντανοί,μάχημοι.Ψάχνουμε κάτι απλό,εύπεπτο ,κάτι που μας σερβίρουν light.

Τρέχουμε να προλάβουμε τα πάντα, θέτουμε όλο και πιο μεγαλόπνοους στόχους και τελικά φτάνοντας στην κορυφή, οι υπόλοιποι άνθρωποι φαντάζουν, μυρμήγκια και εμείς ένας γίγαντας ,ο Άτλας ,να σηκώνει μόνος τον ουρανό του.Τ αστέρια του,όμως οι άνθρωποι ,φωτίζουν άλλους μακρινούς τόπους ,όχι τον ουρανό μας.

Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, εντελώς μόνος του. Κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της στεριάς, ένα μέρος του όλου.

John Donne, ποιητής

ΕΞΟΔΟΣ

Έλα και εσύ στην δική μου στεριά.

Μην ναυαγείς τα όνειρά μου.

Στην θάλασσά σου, ας είμαι το χαμένό σου νησί,

Αυτό,που χρόνια έψαχνες.

Στο σεντούκι των θησαυρών, αυτό ξέβρασε στην ακτή της καρδιάς σου.

Ας γίνω ο πολυτιμότερός σου.

Εκεί ,στο κάστρο του ατομικισμού σου,σπάσε

το λουκέτο των λέξεων , που πασχίζω να ελευθερώσω.

Πέτα το κλειδί.

Αμπάρωσε με στον κόσμο σου , κάνε τον δικό μου.

Φυλάκισέ με .

Σου δείχνω την έξοδο.

Ανδρονίκη Ατζέμογλου

Θα ρθει καιρός που

Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.
Να φυλάξεις μονάχα
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις και έννοιες σαν και αυτές
απροσάρμοστοι - καταπίεση - μοναξιά - τιμή - κέρδος - εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.

Kατερίνα Γώγου.

Ας ελευθερωθούμε από τα δεσμά,ενός κόσμου με ανοιχτές πόρτες, αλλά υψωμένα τείχη.

Ας ελευθερώσουμε τον άνθρωπο,φυλακίζοντας το θεριό μέσα μας.

Ας φυλακίσουμε την Μοναξιά,γυρίζοντας το κλειδί στην ουσιαστική Επικοινωνία.

Ας γυρισούμε την πλάτη στην επιφάνεια.

Τα δικά μου λόγια είναι η καρδιά μου.

Στο χαρτί και στον άνεμο.

ΑνδρονίκηΑτζέμογλου

Εγώ είμαι ελεύθερη ελεύθερη ελεύθερη

Και η φαντασία μου θα τρέχει τρέχει τρέχει

Είμαι φευγάτη και από τώρα τρέχει

Κατερίνα Γώγου